Kończy się rok 2007. Jak każdy poprzedni – wyjątkowy, ale akurat ten był bez wątpienia wyjątkowy w dwójnasób. Jego szczególna niepowtarzalność, z naszego – czyli branżowego – punktu widzenia polegała na tym, że jak nigdy dotychczas nasza polska polityczno-społeczna rzeczywistość przerosła to, co do tej pory było domeną literackich fantazji twórców wszystkich pokoleń. Można powiedzieć, że w upływającym roku literatura przeniosła się w całkowicie inny, czyli polityczny, stan skupienia. Normalny czytelnik raczej nie zaprzątał sobie głowy kolejnymi, nawet największymi literackimi dokonaniami; wszak o wiele ciekawiej działo się na zewnątrz książkowych okładek niż pomiędzy nimi. Co prawda listopad i grudzień zdają się sugerować, że – jak to określił jeden z polityków – mamy teraz do czynienia z „polityczną flautą”, a to znaczy po prostu, że „nic się nie dzieje” i zaczyna być nudno. Szczerze mówiąc: mnie to odpowiada jak najbardziej i mam nadzieję, że pod tym względem rok 2008 będzie nudny jak diabli i że lata kolejne będą podobne, a oglądanie żywego polityka w dowolnej stacji telewizyjnej będzie traktowane jako tzw. wydarzenie. A wtedy… A wtedy my, czyli społeczeństwo, weźmiemy do milionów naszych rączek miliony naszych ślicznych pilocików, zrobimy „pstryk” jedynym na nich czerwonym guziczkiem i w ciszy zanurzymy się w literackie światy, z pożytkiem dla jakości naszej egzystencji. No cóż, pomarzyć wolno każdemu, a zwłaszcza tuż przed Świętami. Zresztą, o czym może marzyć nadworny felietonista Biblioteki Analiz, jak nie o tym właśnie? Nikt do tej pory nie podjął …