Jak donoszą media znad Sekwany, Patrik Modiano współżyje ze swoim młodziutkim wilczurem, odreagowując w ten sposób rodzinną traumę. Wilczur, po pierwszych miesiącach oporu, okazuje francuskiemu właścicielowi przychylność, a nawet z czasem obdarzać go zaczął dowodami niekłamanej, tkliwej wdzięczności. Trauma pisarza wzięła się z kompleksu Edypa. Ojciec Noblisty, Żyd z pochodzenia, przeżył wojnę dzięki niejasnym interesom, jakie prowadził z gestapowcami. Właśnie dlatego całe pisarstwo Modiano, począwszy od debiutanckiej powieści „Plac Gwiazdy”, poprzez nagrodzoną Prix Goncourt „Ulicę ciemnych sklepików”, aż do ostatniego tomu „Żebyś się nie pogubił w tej dzielnicy” (2014, tak przekładam roboczo oryginalny tytuł: „Pour que tu ne te perdes pas dans le quartier”) nacechowany jest oczywistym zoofilskim cierpieniem. Dodam, że żona twórcy, z którą Modiano pozostaje w związku od roku 1970 , Dominique Zehrfuss oraz dwójka dzieci, Maria i Zina, wyrozumiale podchodzą do ojcowskich problemów, starając się trzymać dla niego na wszelki wypadek w dyskretnym miejscu aż trzy kolejne wilczury. Na litość Boską, niech nikt nie bierze dwóch pierwszych akapitów na poważnie! Od razu zapewniam: dla celów poznawczych posłużyłem się jawną kpiną, zgoda, że niewyrafinowaną, a nawet oprószyłem zmyślenie solidną domieszką wulgarności. Nie wiem wcale, czy Patrik Modiano posiada jakieś zwierzę, choć posiada tę żonę, te córki i spłodził między innymi te trzy przywołane w felietonie powieści. Staram się naśladować stylistykę stosowanej przez tabloidy rozpisujące się na temat wszelkiej maści celebrytów. Chodzi o efekt granatu eksplodującego w szambie, którego to szamba zawartość, wybuchnąwszy, publice niewyrafinowanej prasy dziwnie pięknie pachnie. Temat jednak przestał być ostatnio gówniany. Mam, rzecz jasna, na myśli grzeszne …