– Życie rodziny Brontë przypomina kryminał, choć pozbawiony rozwiązania niektórych zagadek… – Rzeczywiście można odnieść podobne wrażenie, zwłaszcza, że wiele dokumentów zostało zniszczonych, a niektóre prawdopodobnie sfałszowano. Tym ponurym zagadkom z życia rodziny Brontë poświęcam w książce osobny rozdział, gdzie staram się wydobyć je na światło dzienne, a niektóre rozwikłać. Najwięcej tajemnic osnuwa jedynego brata legendarnych sióstr, Branwella. Zmarnował on wszystkie talenty, którymi hojnie obdarował go los. Bo przecież pisał, publikował, pozostawił po sobie znakomite przekłady z Horacego, próbował swych sił w malarstwie… Był człowiekiem niezwykle ambitnym, lecz ulegał swym słabościom. Od bardzo wczesnej młodości znajdował się pod wpływem miejscowej loży masońskiej, a w interpretacji prostych mieszkańców Haworth doktryna masońska polegała na czynieniu podług własnych interesów, bez względu na cudze koszta. O tym, jak to w praktyce wyglądało można poczytać w „Wichrowych Wzgórzach”. Prawdopodobnie Branwell dopuścił się licznych fałszerstw, a – niewykluczone – że i gorszych jeszcze czynów. Jego życie, a także tajemnicze okoliczności śmierci, stanowiły w rodzinie temat tabu. Gdyby wyszły na jaw, ojciec Branwella mógłby zostać pozbawiony funkcji pastora. Dołożył, więc wielu starań, by wymazać po synu wszelkie ślady. Zapewne nie czynił tego bez wyraźnych powodów, zwłaszcza, że w owej chwili jego najstarsza córka Charlotte cieszyła się już sławą najpopularniejszej pisarki po obu stronach Atlantyku. – W encyklopediach figurują trzy siostry Brontë – Charlotte, Emily i Anna – tymczasem pan podważa to, że wszystkie parały się pisarstwem… – Nie byłym w tym względzie pierwszy. Teza, że Charlotte to samotny geniusz w tej rodzinie, była wysuwana już w pierwszych recenzjach jej książek i powracała co pewien czas w rozmaitych pracach. Ich autorzy dochodzili do tego samego wniosku, choć wysuwali różne argumenty. Ja podszedłem do sprawy bardziej konkretnie, w mniejszym stopniu analizując same teksty. Gdy przyjrzeć się faktom, dokumentom, a także sylwetkom rodzeństwa Brontë, pewne wnioski nasuwają się same. Muszę jednak podkreślić, że zagadka autorstwa tych powieści nie była powodem, dla którego zacząłem pisać biografię Charlotte Brontë. Moim zamierzeniem było stworzenie możliwie wiernego konterfektu psychologicznego kobiety, której dzieła dały podwaliny emancypacji. Większość czytelników ma przed oczami tylko ten wizerunek, który Brontë sama wypracowała i na którego utrzymaniu bardzo jej zależało. Ten drugi, wewnętrzny portret, nieprzeznaczony na użytek publiczny, znany jedynie rodzinie i jej dwóm przyjaciółkom, wielu wyda się za pewne szokujący, daje jednak świadectwo prawdzie, jaką cenę płaci się za geniusz. Przyglądając się życiu i twórczości Charlotte, siłą rzeczy dotarłem i do problemu autorstwa powieści. Zawsze miałem niejasne poczucie, wspólne chyba większości czytelnikom tych książek, że coś tu jest nie tak. Podczas pracy nad biografią, gdy zagłębiłem się także i w ten wątek, przestałem mieć wątpliwości, co do legendy o trzech piszących siostrach. – Zdumiała mnie hipoteza, że Emily Brontë nie jest autorką „Wichrowych Wzgórz”… – Moja książka stawia wiele hipotez, ale co do jednego nie mam wątpliwości, że ktokolwiek napisał „Wichrowe Wzgórza”, nie była to Emily Brontë. Zagadce genezy powieści poświęcam bodaj najobszerniejszy rozdział swojej książki. Rozważając kwestię autorstwa należy mieć na uwadze fakt, o którym zarówno czytelnicy, jak i badacze zdają …