Wyobrażam sobie w dzisiejszych czasach Paula Verlaine’a (1844-1896), dla którego schyłek XIX wieku okazał się niedopuszczalnie barbarzyński. Odnoszę wrażenie, że stałem się obecnie jak Verlaine i Miriam. Albo inaczej: że noszę się z obsesjami jak elegantki odeszłych do lamusa mód, które nadal nie dostrzegają, iż te ich sukienki, te ich kapelusze, te ich buty wywołują wśród przechodniów głównie rozczulenie i śmieszność. Cóż, własną śmieszność warto nosić z godnością. Ludzie poprzednich epok nie przestają być śmieszni, stylizując się na młodzików. Jak i nieuchronnie pozostają komiczni we własnej, chromającej coraz mocniej, starości. Nim przejdę do sedna, wymienię tytuły ośmiu książek. Dotarły do mnie w ostatnim kwartale i wszystkie prezentują wysoką jakość merytoryczną oraz solidny poziom. Następującą teraz wyliczankę proszę potraktować jako egzemplifikację tezy zawartej niżej w felietonie. Cierpliwości! W prezentowanym zestawie ukrywa się pewna myśl. Oto więc. Jedna powieść: Viola Ardone „Oliva Denaro” (wydawnictwo Sonia Draga, 2023). Dwie biografie: Justine Picardie „Miss Dior. Opowieść o wojnie, odwadze i modzie” (Rebis, 2022), Beate Rygiert „George Sand i język wolności” (Marginesy, 2023). Jeden tom z obszaru historii sztuki: Edward Brooke-Hitching „Galeria szaleńca. Najdziwniejsze obrazy, rzeźby i inne kurioza z dziejów sztuki” (Rebis, 2022). Do tego książka poradnikowa: Anna Lembke „Niewolnicy dopaminy. Jak odnaleźć równowagę w epoce obfitości” (Zysk i S-ka, 2023). Oraz publikacje z obszaru historii i geostrategii: starszy troszeczkę tom Tima Marshalla „Potęga geografii, czyli jak będzie wyglądał w przyszłości nasz świat” (Zysk i S-ka, 2021) i nowy esej Piotra Zychowicza „Ukraińcy” (Rebis, 2022). Wybrałem te akurat pozycje nie całkiem na chybił trafił, lecz kierując się ich jakością artystyczną …