Zakład Zbiorów Bibliologicznych (ZZB) na tle innych komórek organizacyjnych Biblioteki Narodowej wyróżnia się specyficzną polityką gromadzenia zbiorów, gdyż jej naczelnym kryterium jest tematyka, a nie typ publikacji. W kolekcji bibliologicznej znajdują się więc książki, czasopisma, broszury, druki ulotne, a także inne, czasem dość nietypowe obiekty, jak choćby prasa drukarska lub klocki introligatorskie. Oddział Bibliologiczny został utworzony na mocy statutu Biblioteki Narodowej z 1938 roku, jako jeden z trzech oddziałów tworzących Instytut Bibliograficzny. Do jego podstawowych zadań należało opracowywanie centralnego katalogu starych druków i redagowanie bibliografii druków polskich XVI wieku. Podejmowane były też badania nad historią bibliotekarstwa, drukarstwa i księgarstwa w XV i XVI wieku. W 1938 roku ukazało się także rozporządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w sprawie postępowania z drukami zbędnymi w bibliotekach państwowych, które przyznawało Bibliotece Narodowej pierwszeństwo w otrzymywaniu m.in. „druków obcych z zakresu bibljografji i bibljologji”. Publikacje bibliologiczne pozyskiwane były również na drodze wymiany z instytucjami zagranicznymi. Tą drogą do Narodowej Książnicy trafiły obcojęzyczne bibliografie m.in. „Bibliographie de Belgique”, „Büchermarkt”, „Corvina”, „Żurnalnaja Letopis”, „The British Museum Quarterly” i inne. Przekazywane były również dary o tematyce księgoznawczej, jak choćby ofiarowana przez wdowę kolekcja Władysława Alojzego Strzembosza, wieloletniego adiunkta Biblioteki Polskiej w Paryżu. Publikacje bibliologiczne wpływały również z kupna – przykładowo z jednego z warszawskich antykwariatów pozyskano 91 woluminów katalogów księgarskich z XVIII wieku. W efekcie w trzech przedwojennych numerach „Biuletynu Przybytków”, w których podawano informacje o najważniejszych publikacjach zakupiony lub pozyskanych przez Narodową Książnicę z darów lub wymiany zawsze znajdowały się działy „bibliografia” i „bibliologia”. Jednak przed 1939 rokiem nie zdecydowano się na wydzielenie osobnego, dziedzinowego księgozbioru. Publikacje bibliologiczne znajdowały się głównie w księgozbiorach podręcznych Działu Starych Druków i Czytelni Ogólnej. Szacuje się, że w czasie drugiej wojny światowej zniszczeniu uległa połowa zbiorów bibliologicznych, w tym m.in. kolekcja historyka sztuki i bibliofila Hieronima Wildera oraz największa w Polsce, licząca 25 tys. woluminów, kolekcja katalogów antykwarskich i księgarskich. Z ocalałych publikacji zaczęto od 1947 roku tworzyć w Dziale Druków Nowszych osobną kolekcję bibliologiczną. W ciągu niespełna trzech lat ze zbiorów głównych udało się wydzielić 3000 woluminów, w tym m.in. spuściznę po Stefanie Dembym i wydawnictwa księgoznawcze ze zbiorów zabezpieczonych w Kłodzku. W 1950 roku kolekcję tę połączono z liczącym 15 tys. woluminów zasobem zlikwidowanego rok wcześniej Państwowego Instytutu Książki. Dzięki temu zbiory bibliologiczne Biblioteki Narodowej wzbogaciły się o prawie 6400 woluminów książek, ponad 4100 woluminów czasopism, 4500 woluminów polskich i zagranicznych katalogów księgarskich i wydawniczych, w większości zgromadzonych przez Mieczysława Rulikowskiego oraz 130 tek …