Miało być o pornografii. Książkowej. Ale rzucę się na nią następnym razem, gdyż wakacje mają swoje prawa, w przypadku moim wiąże się to z zadumą nad grubymi tomami, które czekają długo na półce, abyśmy lepiej poznali się w wolniejszym czasie. Po takich romansach z książkami, zaplanowanymi już z góry, zostaje pogorzelisko uczuć. Zacząłem od produkcji Kena Folleta – sięgnąłem do „Świata bez końca”. Follet stanowi dla mnie przykład pisarza umiejącego czekać, aby ambicje wybuchły w stosownym miejscu i czasie. Najpierw zarobił godziwe pieniądze na powieściach sensacyjnych, tak znakomitych, jak choćby „Igła”, by później oddawać się tworzeniu dzieł znacznie cięższego kalibru. Przy czym Follet zawsze nacisk kładzie na przekazywaną treść, forma zaś (realistyczna w klasycznym sensie) służy mu przede wszystkim jako wehikuł dla owej treści. Tej klasy fachman wie, co robi. Bynajmniej nie opierałem się kiedyś, gdy uwodził mnie „Filarami ziemi”, świetnym obrazem czasów katedr. Każdemu gorąco polecam, jeśli nie czytał! Akcja natomiast „Świata bez końca” toczy się później, w wieku XIV, genealogicznymi uwikłaniami bohaterów luźno nawiązując do „Filarów ziemi”. Kontynuacja trochę nie dorasta do tamtej znakomitości, lecz nadal potrafi wciągnąć oczy między kartki i nie wypuścić ich przez dziewięćset stronic. „Świat bez końca” to przykład doskonałej powieści edukacyjnej. Autor, obficie korzystający z …