Wykłady z ekonomii politycznej na moich studiach polonistycznych pamiętam bardzo dobrze. Dla wielu z nas było to cotygodniowe hardcorowe przeżycie, porównywalne jedynie z obowiązkowym przysposobieniem wojskowym. Teza zasadnicza owych wykładów była prosta: gospodarka kapitalizmu musi źle skończyć, bo rządzą nią ponure koncerny, gdy tymczasem gospodarką socjalistyczną steruje uśmiechnięta klasa robotniczo-chłopska. Pojęcie „koncern” stanowiło dla naszego wykładowcy kwintesencję wszelkiego zła. Jego zdaniem nie podlegało dyskusji, że koncerny gnębią, wyzyskują, skazują na głód, biedę i ogólnie wyniszczają społeczeństwa. Dla koncernu liczy się tylko kasa, nigdy zaś człowiek, a zwłaszcza ten o innym niż biały kolorze skóry. Do tego dochodzi rasizm, zbrojenia, agresja, wolnomularstwo i dodatkowo wszystkie plagi egipskie. Koncern nigdy nie ma ludzkiej twarzy, jest bezosobową siłą stojącą po stronie ciemności. Niestety, gdy po latach słyszę słowo „koncern”, to ciągle przechodzi mnie dreszcz strachu i niepewności. Koncerny zbrojeniowe, koncerny paliwowe, koncerny samochodowe itp. – to niestety ciągle nie brzmi dla mnie dobrze. Nie przypadkiem przecież odpowiedzialność za totalny upadek służby zdrowia w Polsce ponoszą koncerny medyczne! Nie żadne tam fabryki, zakłady, wytwórnie czy inne Polfy, a koncerny właśnie. Przemysł farmaceutyczny to nie to samo co koncern farmaceutyczny. „Koncern” to instytucja z natury podejrzana, której dyktatu należy się bać, wszak powtarzam – koncern jest bezwzględny i nieczuły na ludzką krzywdę, którą …