Ożywiona „debata sejmowa” wokół immunitetu byłego ministra Zbigniewa Ziobry powoli przechodzi do historii, choć niewątpliwie jeszcze niejednokrotnie będziemy sięgać do niej pamięcią w złudnym przekonaniu, że „historia est magistra vitae”. Pamiętać bowiem należy, że historia kołem się toczy i to, co dzisiaj zaskakuje i zniesmacza, jest kolejną figurą tych samych narodowo-genetycznych cech, z których nie wyleczy nas ani europejska wspólnota, ani cywilizacyjny postęp, ani nawet lepsze odżywianie. Nic z tych rzeczy. To wszystko już było, nie raz, nie dwa, i powtórzy się w przyszłości niejednokrotnie. Wystarczy sięgnąć do paru narodowych arcydzieł literatury, żeby zrozumieć, że głęboki sens symbolu chochoła i jego tańca polega w istocie na absolutnej niemożności wyjścia poza horyzont świata, któremu życiodajny impuls daje narkotyczna przyjemność mordobicia w błocie, bo to w nim nasze niedożywione ego nabiera wagi i wartości. Te roześmiane twarze pań posłanek i panów posłów, ta radość w oczach, ta przyjemność płynąca z wydzierania się do mikrofonu, to podniecenie w ruchach z jednoczesnym poczuciem, że… „Bóg, honor i historia”, a my panie posłanki i panowie posłowie w samym centrum dziejowego huraganu… Czy może być coś przyjemniejszego?! Nawet seks odpada. A to w rzeczy samej oznacza wyższość odruchów pierwotnych nad kulturą, co mniej więcej wiadomo od zawsze. Mechanizm jest banalnie prosty. Wystarczy sięgnąć do „Wesela” Wyspiańskiego, żeby pojąć, iż zasadniczy spór w jednej z sejmowych sal rozegrał się wcale nie wokół ministra Ziobry, który w tym przypadku posłużył jako mało istotny pretekst do wszczęcia całej awantury. Był to natomiast podręcznikowo …