Nie mój temat, przyznaję od razu – sport. Nie sposób jednak, nawet nie oglądając telewizji i nie korzystając praktycznie z mediów społecznościowych, słuchając od lat wiernie Trójki i sięgając z musu do gazet – nie sposób zatem odciąć się całkowicie od informacji o sporcie. Nigdy nie pochłonęła mnie żadna dyscyplina – okularnik od małego, piłka kopana i jej podobne napawały mnie, niebezpodstawnie, strachem o utratę okularów. Jako skaut grałem w szachy, jako student w brydża. Jeździłem na rowerze i na nartach, bywało że i biegałem. Nic mnie tak nie wciągnęło, by stać się kibicem i śledzić na przykład transmisje, o zajmowaniu miejsc na trybunach nie wspominając. „Najlepszy sport to transport”, powtarzam z przekonaniem. Ale nie mogę uciec przed medialnym szumem. I nie mogę się nadziwić bzdurom powtarzanym z premedytacją przez sportowych żurnalistów. Może i rzetelnie przekazują przebieg meczu, przygotowań, nastrojów przed i po rozgrywce, nawet potrafią sportretować drużynę czy poszczególnego zawodnika; wykładają się jednak kompletnie i regularnie na …