To uroda Jadwigi i Anny Mikołajczykówien sprawiła, że duet świetnie rokujących artystów (Lucjan Rydel – Włodzimierz Tetmajer) popełnił mezalians? Siostry były rzeczywiście urodziwe, ich wizerunki utrwalili najwybitniejsi malarze Młodej Polski. Myślę jednak, że potrzeba czegoś więcej niż ładna buzia, kiedy chce się z kimś związać swoje życie. Utarło się, by mówić, że oba te małżeństwa zostały zawarte na fali galicyjskiej chłopomanii. Czas zweryfikował ten pogląd. Tworzyli udane małżeństwa? Doczekali się progenitury? Żyją jacyś potomkowie? Tak. W przypadku Anny i Jadwigi to były udane i długie związki. W jednym z listów Włodzimierz Tetmajer pisze do brata Kazimierza, że żona jest połową duszy, i nie są to w jego przypadku puste słowa. Korespondencja prywatna obu sióstr i ich mężów, której obszerne, dotąd niepublikowane fragmenty pojawiają się w książce, odsłania tę część życia, która toczyła się równolegle do legendy „Wesela”, a więc wszystko to, co było ukryte przed światem – intymność, partnerstwo. Trochę tak jak z tą podkową schowaną w skrzyni przez Gospodynię w dramacie Wyspiańskiego, tym „szczęściem pod progiem znalezionym”. Gospodyni – której rysów użyczyła młoda, bo dwudziestosześcioletnia, Anna Tetmajerowa – mówi: „tego z ręki się nie zbywa,/ w tajemnicy się ukrywa,/ światom się nie przekazuje”. Anna i Włodzimierz Tetmajerowie mieli dziewięcioro dzieci, wnuków doczekali się sześciorga. Warto przypomnieć, że ich najstarsza córka, Jadwiga, Isia z „Wesela”, poszła w ślady ojca i została malarką. Jadwiga i Lucjan Rydlowie, Państwo Młodzi z „Wesela”, mieli dwoje dzieci: Lucjana i Helenę. Syn walczył w I i II wojnie światowej, córka ocaliła od zniszczenia i niepamięci rodzinne i kulturowe dziedzictwo, jakim jest Rydlówka, dom …