Pisałem w poprzednim felietonie, że spadek czytelnictwa w Polsce jest wprost proporcjonalny do wzrostu liczby piszących i wydawców… W tym samym numerze Biblioteki Analiz czytam krótką notatkę: „Jak poinformował Instytut Książki, w ostatnich tygodniach, w ramach prowadzonego przez tę instytucję programu promocji czytelnictwa, zarejestrowano 800. Dyskusyjny Klub Książki”. Informacja ta zdaje się – niestety – potwierdzać moją pozornie karkołomną tezę. Jak tak dalej pójdzie, to w końcu obecnej dekady Instytut Książki pochwali się powołaniem do życia dziesięciotysięcznego Dyskusyjnego Klubu Książki, a jednocześnie Instytut Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej obwieści, że paru ostatnich osobników czytających cokolwiek, zostało objętych szczególną ochroną finansowo-prawną przez państwo polskie, przy współudziale UNESCO. Żeby jednak nie popadać w jałowy pesymizm, muszę odnotować zjawisko pozytywne, które przeczy powyższym konstatacjom. Otóż, na szczęście, kradną! Dokładniej zaś: kradną lub – co gorsza – nie oddają!… Książek nie oddają!… Jestem właśnie pod wrażeniem tekstu Szymona Zięby, Aplikanta Radcowskiego Kancelarii Prawniczej Patrimonium, pod groźnie brzmiącym tytułem: „Windykacja biblioteczna. Sposób na niesumiennych czytelników” (Biblioteka Analiz nr 4). Poetyka tego tekstu w zasadzie nie odbiega od doniesień z frontów Afganistanu, Iraku, a obecnie Libii. Przyznaję, zrobiła na mnie wrażenie zdolność budowania napięcia przez Aplikanta Radcowskiego Szymona Ziębę. Pomysł autora opowieści jest prosty: czytelnik to wróg …