Rok po odejściu Janusza Głowackiego otrzymaliśmy jego ostatnią książkę. „Bezsenność w czasie karnawału” (Grupa Wydawnicza Foksal) zaprezentowano w miejscu, gdzie przez dekady Peerelu mieścił się Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk. Nierzadko nękający prozaika – zwłaszcza, gdy przeistaczał się w felietonistę tygodnika „Kultura”, kierowanego przez Janusza Wilhelmiego, skądinąd ciepło wspominanego przez Głowackiego. „Głowa” – jak określiła go cyganeria stołeczna – bywał też w Pałacu Mostowskich. „Właściwie was, Głowacki, lubię, tylko po co piszecie? Inteligentny człowiek nie pisze, inteligentny człowiek nie zostawia po sobie żadnego śladu” – rzekł mu tam kiedyś pewien esbek. Ewidentnie niedokończona proza ukazuje wędrówkę w przeszłość pisarza szlakiem istotnych punktów jego życiorysu. Akcja rozpoczyna się na Mariensztacie – w domu rodzinnym autora „Polowania na muchy”: „Siedzimy teraz przy oknie na ulicy Bednarskiej i razem z całą cywilizowaną Europą popijamy espresso i piszemy. Podobno poranek u państwa Pendereckich wygląda tak, że genialny kompozytor popija kawę, a jego piękna żona przegląda nekrologi, żeby sprawdzić, czy może umarł ktoś, dla kogo warto mszę napisać”. W narrację wplecione są obserwacje narratora z jego licznych wojaży: „Przytuliłem się mocno do Ściany Płaczu, bo ogromna, kamienna i bardzo chciałem coś poczuć. Co za różnica w jakiej religii. Jedna z setek karteczek z prośbami wciśniętymi w szpary między kamieniami wypadła. Wiem, że to nie było do mnie, ale przeczytałem. To była prośba po angielsku, żeby AC Milan zwyciężył w meczu z Juventusem Turyn”. Mankamentem książki są współczesne wtręty polityczne. Głównie – że tak …