W młodości mej, w latach, gdy w trakcie polonistycznych posiadów wspólnie biesiadowaliśmy (że zacytuję ukochane słówko poety-biesiadnika Zbyszka Jerzyny), wódkę pijało się pod rytm profesjonalnych terminów. Dla każdego filologa oczywistych. Bynajmniej nie z powodu cudownego wprost rytmu Wielkiej Triady: Op. – i ujmujemy nóżkę kieliszka lub pewnym chwytem okalamy dłonią obły kształt musztardówki. Tak odprawia się Opus, czyli po polsku „Dzieło”. Następowało cit. – poprawiamy chwyt, aby cennego płynu nie uronić. Cit., w skrócie od Citatum, czyli „Cytowane”. Hasło „Dzieło cytowane” umieszczało naczynie z płynem między palcami biesiadników. Potem wołaliśmy Ibidem, czyli „w dziele cytowanym”: przechylenie, tudzież wychylenie… I wraz z chuchem końcowym sapaliśmy Passim, co się wykłada jako „w różnych miejscach tekstu”. Ot, prawdziwa poezja, doprowadzająca użytkowników nomenklatury do upojenia. Nie tylko przy wódce. Jeśli specjalista kocha swą robotę, widok jej oprzyrządowania wprawia go w zachwyt. Filolog, sięgając do naukowej książki, w pierwszej kolejności sprawdza spis treści, aby zorientować się w architekturze tomu. Następnie przegląda bibliografię, kontrolując kompetencję autora oraz własną próżność (może i mnie zacytowali?). Wreszcie ogląda przypisy. Tutaj czekają nań, gołe, niczym nieosłonięte oraz niepodlane, trzy łacińskiej proweniencji cuda: Op.cit, Ibidem, passim. Właściwie stale kartkuję rozmaite tomy. Jeśli autor z wydawcą zechcieli opatrzyć publikację porządnym aparatem naukowym, Wielka Triada przewija się nieustannie przez kolejne karty …