Miałem nadzieję, że uda mi się ominąć publikacje związane z atakiem na WTC, zwłaszcza że kilka miesięcy temu omawiałem cztery powieści mniej lub bardziej ściśle traktujące o tym wydarzeniu. Piąta rocznica ataku sprawiła, że wracam jednak do tematu. Claire Messud udało się, jeśli wierzyć zachwytom po obu stronach Atlantyku, napisać książkę, która wydaje się tylko marginalnie dotyczyć 11 września, a równocześnie ukazuje trafnie zachowania i przemyślenia nowojorczyków – feralny dzień jest osią, wokół której kręci się cała fabuła. „The emperor’s children” (Knopf) łączy historie trójki przyjaciół z czasów uniwersyteckich, którzy na początku lat 90. przybyli do Nowego Jorku z zamiarem – jakże by inaczej – dokonania czegoś wielkiego, doniosłego. Zaistnienia, mówiąc inaczej, sprawienia, by ich nazwiska były znane i pamiętane. Niestety, wychodziło im to kiepsko: Julius, uważany na uczelni za zdolnego i przenikliwego twórcę, w Nowym Jorku utrzymywał się z dorywczych recenzji i wyklinał na „burżuazyjne nawyki”, jakie miałyby zmusić go do regularnej pracy; Danielle była producentką programów dokumentalnych dla telewizji, ale wiedziała, że stać ją na więcej i brak docenienia stał się powodem jej frustracji; Marina usiłowała od lat uporać się z książką, która miała jej pomóc nareszcie wyjść z cienia sławnego ojca, dziennikarza i cenionego autora. Na scenie pojawia się jeszcze kilka postaci, z których dwie najważniejsze to cyniczny Ludovic Seeley, wybrany przez australijskiego magnata na szefa nowego pisma kulturalnego, i idealista Frederic Tubb, młody kuzyn ojca Mariny. Czytelników uprzedzam, że żaden z bohaterów nie ginie w terrorystycznym ataku, niewiele się nawet o nim mówi, choć katastrofa stanowi ważną cezurę dla każdego z protagonistów. Książka jest – tu recenzenci są zadziwiająco zgodni – traktatem o konflikcie wartości: wiary w prawdę obiektywną i przekonania, że liczy się tylko jej subiektywna wersja; liberalizmu przeniesionego z lat 60. i radykalizmu początku XXI wieku; amerykańskiego …