Kiedy Piotr Dobrołęcki, prowadzący Walne Zebranie Polskiej Izby Książki, poddał pod głosowanie wniosek zobowiązujący prezesa PIK do rozliczenia delegacji wyjazdowych z ostatniego roku, to dosłownie szczęka mi opadła z wrażenia. Przypomniała mi się „myśl nieuczesana” Stanisława Jerzego Leca: „Spadłem na dno i… usłyszałem pukanie od spodu”. Walne Zebranie PIK podejmuje uchwałę w kwestii rozliczenia delegacji prezesa!… To jest coś więcej niż „pukanie od spodu” i twierdzę, że nawet Lec takiej figury nie byłby w stanie sobie wyobrazić. Jak się okazuje, rzeczywistość zawsze przerośnie wyobraźnię artysty. Historia Cesarstwa Rzymskiego to – jak twierdzą niektórzy – tysiąc lat upadania. Byłoby źle, gdyby agonia Polskiej Izby Książki trwała podobnie długo. Źle nie tyle dla branżowej rzeczywistości, która kieruje się własnymi regułami gry niczym dzika rzeka, ile dla wszystkich tych, którzy sądzą, że nic się nie dzieje, że jest normalnie, a właściwie… o co chodzi? Otóż należy to sobie wreszcie powiedzieć jasno, tzw. „otwartym tekstem” i bez niedomówień: czas PIK-u dobiegł końca i nie ma już żadnych szans na zgalwanizowanie tego trupa. Ja akurat mogę to powiedzieć, byłem przecież prezesem Polskiej Izby Książki i biorę część odpowiedzialności za to, co się z moją Izbą stało. Ale ponoszę też odpowiedzialność za własne słowa i wiem, że mam rację… Tu nie chodzi o to, żeby kogokolwiek z obecnej Rady PIK-u, nie wyłączając jej …