Przed Walnym Zgromadzeniem PIK, jakie odbyło się 14 maja, wśród członków Izby pojawiły się głosy, że w nowej kadencji niezbędne są zmiany w działaniu. Trzeba sprawić, aby Izba w należyty sposób reprezentowała interesy swych członków – właśnie swoich członków, a nie tylko niektórych. Trzeba zrezygnować z działań może i efektownych, ale nie przekładających się na konkretne korzyści, a przy tym pochłaniających nie tylko środki finansowe, ale i wiele czasu i wysiłku. Najkrócej mówiąc Izba musi być znacznie bardziej skuteczna. Po wysłuchaniu tych opinii napisałem tekst do Biblioteki Analiz zatytułowany „Tylko silna Izba”, bo podzielam te opinie i dążenia. Jest przecież coś fascynującego w tym, że mamy wśród nas osoby, które patrzą na otoczenie nie tylko przez pryzmat własnych czy firmowych mniej lub bardziej egoistycznych interesów. Uważają przy tym, że dla właściwego funkcjonowania każdej społeczności powinny być stworzone platformy porozumienia i artykułowania swoich potrzeb i oczekiwań. Platformą w systemie ekonomicznym jest właśnie izba gospodarcza. Takie odczucia wyniosłem po kilku czy kilkunastu rozmowach, jakie miały miejsce w pierwszej połowie maja. Zapewniano mnie, że dla przeprowadzenia zmian i zwiększenia skuteczności działań Izby niezbędna jest zmiana prezesa. Oceniono, że jest to konieczne, a taką opinię podziela większość członków Izby planujących udział w Walnym Zgromadzeniu. Przyjąłem więc propozycję kandydowania w wyborach na prezesa PIK, chociaż było wiele powodów, w tym bardzo osobistych, abym tego nie robił. Dzień przed wyborami otwarcie rozmawiałem z Piotrem Marciszukiem, który był zaskoczony moją oceną sytuacji, ale postanowił nie rezygnować z ubiegania się o reelekcję, co przecież zapowiadał od dłuższego czasu. Rozmawialiśmy też o planach Piotra, który przewiduje swoje bardzo aktywne zaangażowanie się w kierownictwie Federacji Wydawców Europejskich w ciągu …