W odróżnieniu od pisarzy fantasy czy science fiction, tylko część rzeczy w książkach biorę z wyobraźni. Większość pomysłów podsuwa mi życie. Gdyby kiedykolwiek znalazł się ktoś, kto chciałby moje książki rozebrać pod tym kątem, miałby spory ubaw. To jedna z moich ostatnich myśli, a wzięła się z rozmowy z czytelnikiem, który próbował mi wmówić, że nie jest możliwe, by babcia pozwoliła wnuczce iść na wagary, a już mama na pewno zgody na coś takiego by nie wyraziła! Cóż… opisana przeze mnie, i to już prawie 18 lat temu w „Klasie pani Czajki”, historia nie wzięła się z sufitu. Dlatego niewiara czytelnika ubawiła mnie. Ale tak to już jest, że im jesteśmy młodsi, tym mniej wierzymy w to, jakie życie płata nam figle. A im starsi, tym trudniej nas zaskoczyć. Tymczasem życie płata figle, a ja te figle zbieram i do książek wrzucam. Jednym z takich figli jest historia z wagarami. W „Klasie pani Czajki” idzie na nie Kamila. Zwierza się babci, a ta… wyprawia ją na wagary z wałówką, jak kiedyś ją samą wyprawiła jej mama. W babci Kamili odmalowałam trochę moją mamę, bo to ona w latach trzydziestych ubiegłego stulecia (jak to brzmi!) poszła wraz z koleżankami – Krysią i Tereską (która żyje do dziś) – na wagary. Jako jedyna nie miała teczki z zeszytami i książkami, a kanapki, ciasto i termos z herbatą, bo powiedziała w domu, że zamierza nie iść do szkoły, tylko na wagary. Babcia uznała, że lepiej, by poszła za jej zgodą i nie głodowała. W książce na wagary idzie Kamila, a babcia opowiada jej swoją historię, będącą historią mojej mamy. Takich historii z życia wziętych jest w moich książkach mnóstwo. Na przykład w „Tropicielach” pod postacią pani Eulalii opisałam panią Annę Czajkowską z domu Zaleską primo voto Laudańską, wdowę najpierw po oficerze przedsanacyjnym Stanisławie Laudańskim, który w 1926 roku popełnił samobójstwo, a następnie wdowę po malarzu Stanisławie Czajkowskim. Pani Anna była matką kolegi Antka Piekarskiego, mojego stryja. …