Zaczyna się tak samo jak Sienkiewiczowskie „Ogniem i mieczem”, tylko data inna. „Rok 2013 był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia”. Nikomu by w głowie nie postało, że do rangi takiego „nadzwyczajnego zdarzenia” urośnie knajpiany dyskurs wokół losów i kondycji ojczyzny, toczony pomiędzy pana Henrykowym prawnukiem Bartłomiejem Sienkiewiczem a Markiem Belką, człowiekiem co prawda bez tak szacownych korzeni, ale za to z profesorskim tytułem. Upłynął rok… U autora „Ogniem i mieczem” brzmi to tak: „Upłynęło kilka dni. Ludziom zdawało się, że sklepienie niebieskie runęło nagle na Rzeczpospolitą. (…) Przerwały się wszystkie węzły społeczne, wszelkie stosunki ludzkie i rodzinne. Ustała wszelka władza, znikły różnice między ludźmi. Piekło odczepiło z łańcuchów wszystkie zbrodnie i puściło je na świat, by pohulały”. „Kilka dni” – to czas pomiędzy opublikowaniem przez tygodnik „Wprost” osławionych taśm, a tym, co zdarzyło się potem i dzieje się nadal. A wszystko przebiega w konwencji dobrze skrojonej powieści, łączącej Sienkiewiczowski epicki rozmach z nowoczesnym skandynawskim kryminałem. Nie wszyscy co prawda tę konwencję rozumieją, ale wszyscy łakną odpowiedzi na najważniejsze pytanie: kto za tym stoi i komu to służy? Sam pan premier nawet pyta, w czyjej narracji bierzemy udział i jaką rolę przyjdzie mu odegrać. Na te pytania dość łatwo jest odpowiedzieć, trzeba jedynie znać… odpowiednie konwencje literackie. Dla tej opowieści …