Dobrze jest przeczytać książkę, która stawia opór. Dobrze, bo to zwykle pomaga skruszyć przyzwyczajenia, a nawet postawić na głowie świat, by pooglądać go od spodu. Przesadzam? Tak, ale z premedytacją, bo marzy mi się nie powtarzalność w literaturze, lecz więcej sprawstwa i ambicji u ludzi pióra. Wydaje się, że nie zabrakło ich żadnej z autorek, o których dziś chcę mówić; znów – czy to przypadek? – obie mają doświadczenie teatralne, a świadomość prowadzenia gry, bycia wobec drugiego wpisana jest u obu w sposób budowania świata, a nawet – u jednej z nich są wstawki teoretyczne dla niewtajemniczonego czytelnika. Ariane Koch 1 zdobyła pewną popularność jako dramaturżka, jej sztuki były wystawiane na scenach Bazylei, Berlina, Kairu, Stambułu i Moskwy. Zośka Papużanka 2 z wykształcenia teatrolożka, pracując w szkole, nieustannie ćwiczy bycie w spektaklu (naprawdę wiem, co mówię), a jej styl niechybnie nie miałby takiej ostrości, gdyby nie obcowała z językiem młodzieży i nie próbowała nawiązać z nią realnego kontaktu. Język nastolatków, jeśli nie ma służyć podlizywaniu się dorosłym, w naturalny sposób połączony jest z widzeniem na opak, z dosadnością, dostrzeganiem podszewki zjawisk, ale i gówniarską bezczelnością, prowadzącą do naruszania tabu. Koncept tekstu „Żaden koniec” (bo nie odważę się stwierdzić, że całej twórczości Papużanki) zależy od tego języka, w którym błyskotliwy konkret przeplata się często z bezładną paplaniną, dla tzw. jaj. I nie ma nic do rzeczy, że bohaterami są przedstawiciele wszystkich pokoleń, bo to w jakimś stopniu saga na wspak, z nieboszczką babcią Krystyną na czele, z centralną kwestią – starości, umierania i żałoby. Wszyscy bohaterowie mają w sobie zadziorność, a owa babcia, najważniejsza z nich, zanim się …