Tegoroczne londyńskie Targi Książki do historii nie przejdą. Nie zdarzyło się na nich nic takiego, co przyciągnęłoby szczególną uwagę mediów, publiczności czy choćby nawet przedstawicieli książkowej branży. Ot, typowa krzątanina sprzedających i kupujących prawa do wydań. Tłumów nie było, a i agentów handlujących prawami też dało się łatwo policzyć. Jednym słowem: sennie. Gdyby nie londyńska wiosna, to byłoby nawet zimowo-sennie. Czy to cokolwiek oznacza? Świadczy o czymś szczególnym? Jest zapowiedzią wzlotu bądź upadku targowego biznesu? Tego nie wiem, tym bardziej że w ubiegłym roku w Londynie nie byłem – z powodu wulkanicznego pyłu, co wszyscy pamiętamy. Trudno zatem o porównanie. Mimo wszystko jednak odnoszę wrażenie, że czas euforycznych uniesień wokół europejskich targowych przedsięwzięć z książką w roli głównej powoli mija. Być może dla nas Polaków owe międzynarodowe branżowe spotkania przestają być atrakcyjne z tego prostego powodu, że zadomowiliśmy się już w Europie na stałe i uroki świeżości targowych klimatów już dawno za nami. A być może jest też tak, że koncepcja Petera Weidhaasa, legendarnego dyrektora frankfurckich targów książki, oparta na założeniu, że tego rodzaju przedsięwzięcia to przede wszystkim wielkie spotkania kultur świata – ostatecznie przeminęła? To możliwe. Ale całkiem możliwe też jest, że to ja na stare lata tetryczeję, zaczynam zrzędzić, a w dodatku bezwiednie, ale z …