Właściwie o poezji nie powinno się pisać. Przez setki lat wielu starało się odkryć, czym jest poetyckość, z jakich części składowych jest zbudowana, gdzie ukryło się jej sedno, substancja. Bez większych efektów. Pytania o naturę poezji są zawsze pytaniami, w pewnym stopniu upośledzonymi. Nie sposób postawić znak zapytania tam, gdzie dopiero miejsce swoje odnalazł przecinek. Rozmowa o poezji to rozmowa zawieszona między tym, co było, a tym, co dopiero się stanie ze mną jako czytelnikiem. Rozmowa między autorem a odbiorcą, bez pośredników, reklam, spotów, sponsorowanych artykułów, wywiadów czy bez zapewniającej o wyjątkowości książki blurby. Niekiedy, to znaczy niezwykle rzadko, pojawiają się książki, które tematem takiej rozmowy się stają. Jedną z nich jest niewątpliwie Pomiędzy Tadeusza Dąbrowskiego. To już trzeci tom wierszy tego poety wydany w wydawnictwie a5 (po Te Deum w 2005 r. i Czarnym kwadracie w 2009 r.). Dąbrowski, skupiony właściwie tylko na poezji (bez zbędnego udzielania się w literackim świecie) wydaje książki w swoim własnym, niewymuszonym rytmie. Jakby był przekonany, że istota poezji znajduje się właśnie pomiędzy wydawniczym cyklem. A to, co się mieści między jedną a drugą książką, to po prostu życie. …