Trampoliną sukcesów Bogusława Kaczyńskiego stał się szklany ekran, wynika z jego biografii wykwintnego pióra Anny Lisieckiej „Będę sławny, będę bogaty” (Muza). Praca w telewizji przyniosła mu największy rozgłos, a rodzaje jego działalności w tej instytucji ukazują, jak wiele jest form popularyzacji muzyki przez to medium – od filmów, reportaży, po rolę komentatora w relacjach z Konkursów Chopinowskich. Miał 32 lata, kiedy otrzymał etat w Ośrodku Telewizji Polskiej w Poznaniu. Wcześniej zaistniał w Telewizyjnym Ekranie Młodych. Jego kariera to nieustanne pasmo suspensów. Kiedy związał się z agendą poznańską TVP i do Warszawy trafił pierwszy próbny program z cyklu „Operowe qui pro quo”, doradca ówczesnego prezesa Komitetu do Spraw Radia i Telewizji, osławionego Macieja Szczepańskiego, orzekł: „Program TAK, Kaczyński NIE”. Na szczęście dyrektor poznańskiego TVP Zbigniew Napierała nie uznawał powiedzenia, że „nie należy się kopać z koniem”. Pojechał do Szczepańskiego i zawalczył o Kaczyńskiego. Skutecznie. Swoje najlepsze programy „Złotousty” – jak określił go złośliwie Janusz Cegiełła, konkurent muzyczny z małego ekranu – robił ze znakomicie zgraną i profesjonalną ekipą poznańskiego ośrodka TVP. I to nawet wtedy, kiedy etat przeniesiono mu do Warszawy. Z tą wypróbowaną paczką towarzyszył choćby tournée Krzysztofa Pendereckiego po Hiszpanii. Powstał z tego bardzo ciekawy film. Dystyngowana autorka wnikliwej monografii poczynania Kaczyńskiego na falach eteru oglądała własnymi oczami. „Najpierw jako stażystka oklejałam pudełka z jego gawędami operowymi do »Lata z Radiem«. To było ponad 35 lat temu! Chociaż niełatwo zaimponować młodemu, to »gwiazdor«, jak go wtedy określałam, wzbudził mój szacunek …