Niemal pół wieku po śmierci Ha-Ga jest postacią anonimową. Jej spuścizny czas nie zweryfikował pozytywnie? Na zapominanie o kobietach artystkach składa się wiele czynników. Po pierwsze – historię, również historię sztuki, przez wiele lat pisali głównie mężczyźni, co za tym idzie – dbali o zapewnienie sobie miejsca w zbiorowej pamięci. Na szczęście to się zmienia i od paru lat wyciągamy z niebytu świetne artystki, uczone czy działaczki. Ha-Ga była szalenie popularna w latach czterdziestych i pięćdziesiątych. Jej rysunki cyklicznie ukazywały się w piśmie „Szpilki” – tydzień w tydzień – przez czterdzieści lat. Była to satyra w większości obyczajowa, która świetnie przetrwała próbę czasu – te dowcipy nadal śmieszą, są aktualne po tylu latach. Ha-Ga za życia nie była mistrzynią autopromocji, nie dbała o to, nie zabiegała o zlecenia i popularność. Udzieliła tylko jednego wywiadu. W latach siedemdziesiątych w „Szpilkach” zaczęła się inna era – redaktorem naczelnym został Krzysztof Teodor Toeplitz – zatrudnił wielu młodych rysowników, ich kreska była drapieżna i świeża, a dużej otwartości sprzyjały lata siedemdziesiąte właśnie. Ha-Ga dostawała więc mniej zleceń. Zmarła nagle, nie dożywszy sześćdziesiątych urodzin. Plastyczną drogę życia wskazał Hannie Gosławskiej przyszły mąż? Nie. Większy wpływ wywarł na nią ojciec Eryka – Teodor Lipiński. Lipińscy mieszkali w podwarszawskiej Zielonce przez płot z Gosławskimi. Teodor małą Haneczkę Gosławską traktował jak własną …