Święta idą. Wszystko wskazuje na to, że śnieg zobaczymy tylko w telewizji i w supermarketach – w postaci waty. Nie zmieni to wszelako faktu, że będziemy dla siebie mili, wyrozumiali i pełni ciepłych uczuć. Będziemy sobie tradycyjnie życzyć wszystkiego, a zwłaszcza karpia bez ości. Doroczna wszechogarniająca nas życzliwość wzajemna spłynie melodią kolędy „Do szopy, hej, pasterze…” aż do przesytu. Tradycja ma swoje niezbywalne prawa, które również na mnie wymuszają wiązankę świątecznych życzeń, i byłoby wskazane, żeby miały one charakter branżowy, a w najgorszym przypadku wiązały się chociażby ogólnie z książką bądź – ciut szerzej – literaturą. Życzyć na Święta wydawcom, hurtownikom i księgarzom wysokich obrotów, zysków netto i dobrego zatowarowania jakoś nie wypada, mimo że pewnie są to życzenia przez nas wszystkich najbardziej pożądane. Cóż zatem? W ten Świąteczno-Noworoczny czas życzę wszystkim zmiany zupełnej i całkowitej, takiego odwrócenia porządku rzeczy, które sprawi, że cała nasza dotychczasowa tradycja literacka będzie wyglądała do tego stopnia inaczej, iż unieważni naszą kolejną narodową dyskusję na temat obowiązkowych lektur, co toczy się ostatnio na łamach „Dziennika”. Chodzi o to, że ma być radośniej, jaśniej, a nie tak ponuro i depresyjnie jak dotychczas. A zatem życzę sobie i wszystkim, żeby Gall Anonim nie napisał, że król Bolesław targnął się na życie biskupa Stanisława, a wręcz odwrotnie: obdarował go majątkiem i przywilejami. Żeby w „Żywocie św. Kingi” rzeczona Kinga, księżniczka węgierska, po …