Książka jest kroniką roku 1939 w Polsce. Dzień po dniu, od 1 stycznia do
31 grudnia, autorzy relacjonują wydarzenia na podstawie ówczesnych
informacji i komunikatów prasowych oraz późniejszych publikacji książkowych,
w tym „Ostatniego raportu” Józefa Becka, „Czasu przeszłego
dokonanego” Jana Meysztowicza czy „Dzienników” Marii Dąbrowskiej.
Omówienie każdego dnia rozpoczyna komunikat o prognozie pogody
przytoczony za „Ilustrowanym Kurierem Codziennym”, następnie autorzy
podają najważniejsze wydarzenia polityczne dnia, potem proponują
informację kulturalną lub sportową, np. fragment recenzji teatralnej
lub cytat z relacji sportowej, a na koniec serwują jakąś ciekawostkę.
Ta ostatnia to często drobne ogłoszenie, na przykład o wdowie, która
pragnie, aby ktoś pożyczył jej na 3 miesiące 150 zł lub następujące –
„Kto napisze pracę łacińską z Seneki na połowę maja? Zgłoszenia do
»IKC« Warszawa”. Ważnym elementem omówień poszczególnych dni
jest komentarz współczesnego historyka odnoszący się do najważniejszego
w danym dniu zagadnienia. „Styczeń 1939” wypełniają komentarze
pióra prof. Pawła Wieczorkiewicza, ale przedwczesna śmierć nie
pozwoliła mu na dokończenie pracy i dlatego kolejnymi 11 miesiącami
zajął się doktor Janusz Osica, potrafiący równie barwnie i ciekawie
omówić zjawisko, problem lub wydarzenie konkretnego dnia owego
„ostatniego roku pokoju, pierwszego roku wojny”.

Książka nasuwa skojarzenie z wydaną przez Bellonę w 2000 r.
„Kroniką 1939 roku”. Tamtą pozycję przygotował Andrzej Sowa przy
współpracy Janusza Osicy i układ całości oraz wiele cytatów (np. wypowiedź
szatniarza z dansingu „Pod Krzywą Latarnią” komentującego
przyjazd hitlerowców ze świty Ribbentropa 25 stycznia) zostało dosłownie
przejętych przez tę publikację. Jest ona jednak znacznie bardziej
obszerna, no i zaopatrzona w komentarze historyków, w tym
w ostatnie teksty autorstwa Pawła Wieczorkiewicza.