Autor stał się szerzej znany, gdy w 2006 roku
otrzymał prestiżową nagrodę im. Jana Długosza
za swoje najbardziej dotąd znane dzieło
czyli za „Awangardę w cieniu Jałty”, której
podtytuł brzmiał „Sztuka w Europie Środkowo-
Wschodniej w latach 1945-1989”, wydaną
oczywiście przez Rebis. W 2009 roku pojawił się
w mediach, gdy został dyrektorem warszawskiego
Muzeum Narodowego, jednak konflikt w tej
placówce, którego stał się bohaterem, zmusił go
do ustąpienia w listopadzie ubiegłego roku. Okazuje się, że zwłaszcza
w czasach awangardy niełatwe jest życie artysty.

Obecnie ukazuje się kontynuacja „Awangardy”, bo nowa publikacja
traktuje o latach po 1989 roku. Dodajmy jeszcze, że tytułowa „Agorafilia”to odczuwanie satysfakcji seksualnej jedynie w miejscach publicznych, co
specyficznie sytuowuje i określa działania twórców współczesnych dzieł
plastycznych, które niemal zawsze są przez jednych – z reguły bardzo
nielicznych – przyjmowane z entuzjazmem, a przez innych odrzucane
i gwałtownie krytykowane. Takie są chyba jednak oczekiwania i prowokacje
ich twórców. Jak słusznie zaznacza wydawca, nowa praca „nie jest
systematycznym wykładem historyczno-artystycznym, raczej studium
konkretnych zjawisk, układającym się jednak w zwartą propozycję wizji
historii sztuki czasów transformacji”. Przykładem niech będzie rozdział:
„Między realnym socjalizmem a nacjonalizmem”, gdzie nie mogło zabraknąć
odniesień do nacjonalistycznych zdarzeń w krajach dawnej Jugosławii,
a w którym omówiono nowe zjawiska we współczesnej sztuce, która
żyje w stałej symbiozie z otaczającym ją światem i nie jest w stanie uciec
od polityki, chociaż potrafi jej się przeciwstawić.