Rzeczownik „album” istniał w przeszłej polszczyźnie w rodzaju nijakim‚ autorka na dowód cytuje „Lalkę” Prusa – „…kupił u nas kosztowne album…” i pozwala sobie przypuścić‚ że zapewne takiej formy używali artyści przedwojennych scen poznańskich… Ta książka‚ ze względu na wielki wybór reprodukcji historycznych fotografii oraz wielką staranność edytorską wydania na miano albumu zasługuje.

Przedwojenny teatralny Poznań nie należał do polskiej czołówki miast olśniewających intensywnością
albo poziomem życia teatralnego.
Z dzisiejszej perspektywy trudno sobie wyobrazić‚ że wówczas na tle Warszawy‚ Krakowa‚ Wilna czy Lwowa było to miasto w istocie prowincjonalne i kresowe‚ prowincjonalne.
Miało jednak swoje stałe życie kulturalne‚ był to także wtedy znaczący ośrodek akademicki‚ nie mówiąc o gospodarce. Także w teatrach Poznania miały miejsce wydarzenia skupiające na stolicy Wielkopolski uwagę reszty kraju. W książce zostali przypomniani dyrektorzy teatrów‚ najbardziej znani aktorzy‚ reżyserzy i dekoratorzy
(„dekoratorzy” wyprzedzają współczesnych scenografów) Teatru Polskiego‚ Nowego oraz Narodowego.
Dla profana może byłoby też zasadne
pytanie o Teatr Wielki‚ który jako scena operowa współtworzył życie muzyczne miasta.

To jest opowieść‚ nie leksykon‚
a właściwie cykl opowieści o postaciach najważniejszych dla poznańskich teatrów w Dwudziestoleciu.
Każda grupa zawodowa ma swój rozdział‚ otwierający się ogólnym wstępem charakteryzującym
jej obecność w Poznaniu (np. co to znaczyło w latach 20. i 30. być dyrektorem miejskiego – do czasu – Teatru Polskiego), a następnie każdy przypomniany bohater – swoją historię. Dobrze się je czyta‚ zwłaszcza
w Poznaniu. Czynią świat dookoła bardziej swojskim.