Otwierający nową serię komiksową Egmontu –
Science Fiction – album Aldebaran to zbiorcze
wydanie wszystkich pięciu tomów cyklu, z którego
dwa pierwsze niegdyś ukazały się w Polsce.
Już wówczas zapowiadało się, że mamy do
czynienia z interesującą historią. Teraz wiadomo
to z cała pewnością.

Jest to komiks, mimo niewątpliwych inklinacji
SF, przede wszystkim społeczno-obyczajowy;
polityczny, choć zarazem przygodowy. Odległa
planeta, tytułowy Aldebaran, zasiedlona przez kolonizatorów z Ziemi,
pozostaje odcięta od niej przez ponad wiek. Przez ten czas rządzi się
własnymi prawami i popada w dyktaturę. Są jednak ludzie, którzy nie
zamierzają się pod nią ugiąć.

O tych sprawach nic nie wiedzą mieszkańcy małej wioski, położonej
z dala od stolicy. Traf jednak chce, że ich okolica znajduje się
w niewłaściwym czasie i miejscu – na drodze tajemniczej istoty, której
obecność na planecie, odkryta niedawno, ukrywana jest skrzętnie
przez rząd. Dlaczego?

Co uderza w tej, w sumie, prostej historii o walce idei słusznej
z niesłuszną, to jej „ekologiczność”. Wyrazem tego jest samo podejście
badaczy do wspomnianej istoty, ale także już sam sposób ukazania
przyrody Aldebarana, planety pokrytej w ponad dziewięćdziesięciu
procentach wodą, niezdominowanej tak przez człowieka, jak Ziemia.
Leo kreuje i chętnie pokazuje w sposób niezwykle barwny egzotyczną
faunę i florę, „ucząc” jej czytelnika. Nie jest przy tym nachalny, bardziej
frapujący. Przedstawia pewien świetnie funkcjonujący, piękny i, zdecydowanie
rzadziej – niebezpieczny, ekosystem, którego rośliny i zwierzęta
są istotnym elementem. Wydaje się to wszystko swoistym uosobieniem
„raju utraconego”. To przekaz delikatny i pozytywny zarazem.
Docenia go we wstępie do komiksu sam Mistrz – Moebius, któremu
tematyka ekologiczna, przynajmniej na pewnym etapie twórczej kariery,
była nader bliska. Bardzo dobrze, że po wielu latach oczekiwania,
możemy te historię poznać w całości.