To nadzwyczaj aktualna i ważna książka, mówiąca o współczesnym społeczeństwie i globalnej nowoczesności. Autor, francuski filozof i eseista, profesor Uniwersytetu w Tulonie, demaskuje jedną po drugiej nostalgię i utopię naszych czasów, stając w obronie tajemnicy Wcielenia, którego nie zrozumiemy, jeśli nie pogodzimy się z tym, kim jesteśmy, i z tym, gdzie i kiedy przyszło nam żyć. Hadjadj opisuje znaki czasów i szuka w nich motywacji do głoszenia wiary w Boga wcielonego w historię. Mówi o zagrożeniach, m.in. dla rodziny, jakie niesie rozwój technologii: „Oto nie spotykamy się już przy rodzinnym stole na wspólnych posiłkach, gdyż wolimy zjeść coś samemu w biegu prosto z lodówki i czym prędzej wracać przed ekran swojego laptopa czy smartfona. Człowiek, który żyje w rozbitej rodzinie mieszkającej pod jednym dachem, sam doświadcza wewnętrznej dezintegracji, rozproszenia, jego uwaga ciągle przeskakuje między różnymi „oknami”, otwartymi na monitorze komputera, które nie pozwalają mu się na niczym skupić. Jeśli chodzi natomiast o wiarę i tradycyjne wartości, autor uważa, że świadectwa nie można głosić w pojedynkę. Potrzeba świadectw wspólnot promieniujących życiem, którego źródłem jest Bóg. „Naszym powołaniem jest wydobywać wieczność z doczesności oraz żyć na ziemi miłością, która – chociaż jeszcze trwa noc – jest już miłością, jaką będziemy promieniowali w niebie” – pisze. Wiele tu również o ekologii i głoszeniu „teologii ciała”, ponieważ staje ona w obronie kobiety i macierzyństwa, jak i w obronie męskości, uwarunkowanej przez ojcostwo. Wiele o oczywistych prawdach, które stają się w dzisiejszym świecie nieczytelne.