Opatrzona skondensowanym i kompetentnym wstępem przez prof. Franciszka Ziejkę, wieloletniego rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego, książka Stanisława Dziedzica to zbiór szkiców poświęconych wybitnym twórcom – przedstawicielom różnych dziedzin sztuki – chociaż nie zawsze wszystkim dobrze znanych. Znalazły się w niej teksty o krakowskich przyjaźniach Henryka Sienkiewicza i o powikłanej drodze życiowej Cypriana Kamila Norwida, ale także o sztuce aktorskiej Danuty Michałowskiej i o sztuce reżyserskiej Ireny Wollen, a także o twórczości kompozytorskiej Romana Palestra. Ale nie tylko, bo również przejmujący tekst o Annie Rydlównie, czyli Haneczce z „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego i o Pani Radczyni z tego samego dramatu, czyli Antoninie Domańskiej, autorce zapomnianej dzisiaj, a popularnej niegdyś powieści „Historia żółtej ciżemki”, zekranizowanej zresztą przez Sylwestra Chęcińskiego; czy o księdzu Władysławie Bukowińskim, zwanym Apostołem Kazachstanu, beatyfikowanym w 2016 roku.

Najmłodszym, ale niestety już nieżyjącym, bohaterem tej książki jest Piotr Szczerski, reżyser i dyrektor Teatru im. Żeromskiego w Kielcach, wcześniej przez czterdzieści lat (!) dyrektor legendarnego dzisiaj Teatru 38 w Krakowie, z którym autor książki nie tylko dobrze się znał, ale chyba także przyjaźnił. Ponadto bohaterem książki jest: Karol Obłoz Antoniewicz, autor tekstów wielu pieśni religijnych, takich jak „Chwalcie łąki umajone”. Całość uzupełnia tekst o ludziach związanych z dworem po Półkozicach w Dąbrowie pod Rzeszowem, z której to Dąbrowy pochodzi zresztą sam autor. Nie sposób w tym miejscu nie wspomnieć, że Stanisław Dziedzic – od ponad dwu lat dyrektor Biblioteki Kraków – w latach 2004-2016 szefował wydziałowi kultury urzędu miasta Krakowa. Jako autor zadebiutował w roku 1980 monografią poświęconą klubowi studenckiemu Pod Jaszczurami, jest współautorem monografii Teatru 38 i „Katalogu autorów krakowskich”. Ma poza tym w dorobku takie książki, jak rzecz o klasztorze i kościele Ojców Paulinów Na Skałce, „Kraków to jest wielka rzecz” czy „Portrety niepospolitych”, z którymi „Archipelag pięknych ludzi” łączy się gatunkowo i tematycznie.