U brzegów Atlantyku
i Morza Północnego
do dziś można zwiedzać niezniszczone
przez aliantów
masywne żelbetowe konstrukcje‚
będące omalże „cudem technologicznym” swoich czasów. Zbudowane przez Organizację Todta molochy skrywały bezpiecznie przez nalotami najbardziej śmiercionośną broń III Rzeszy – U-Booty‚ których „wilcze stada” dziesiątkowały flotę atlantycką i nękały konwoje zmierzające
do Wielkiej Brytanii.

Te ogromne zwaliska betonu‚ dziś często opuszczone i wymarłe‚ niosą ze sobą masę wiedzy o przeszłości. Pozostając jednak wyraźnie w cieniu efektownych działań morskich‚ rzadko znajdują się w polu zainteresowania historyków‚ którzy poświęcają im bardzo niewiele miejsca. Monografia Showella‚ to jedna z niewielu prac na ten temat‚ przedstawiającej historię powstawania bunkrów na przykładzie
baz francuskich‚ prezentującej szczegóły techniczne‚ obsadzanie baz załogą oraz pokrótce dzieje stacjonujących
tam jednostek.

Zdumiewać może tylko apologia autora wobec Niemców i ich podejścia
do jeńców i więźniów‚ zwłaszcza w konfrontacji z krytyką‚ jakiej poddaje on powojenny sposób traktowania hitlerowców
przez aliantów. Dziwi fakt, że będąc zawodowym historykiem nie zdaje chyba sobie sprawy z tego‚ że Zachód w polityce Hitlera miał znacząco
odmienny status niż przeznaczony na Lebensraum Wschód. Na szczęście polskie wydanie opatrzone zostało stosownymi
przypisami przy tego rodzaju informacjach‚ które autor‚ dla dobra pracy‚ mógł pominąć.