23-letnia Lauel została napadnięta. Jechała rowerem
w lasach w pobliżu Underhill („przed napaścią
nie uważała tej nazwy za złowieszczą”). Choć
napastnicy trafili do więzienia, Laurel od tamtej
pory żyje z piętnem – wyizolowana, zamknięta
w sobie, coraz bardziej krucha emocjonalnie, jak
ognia boi się zaangażowania. Jedyną jest pasją jest
praca w ośrodku dla bezdomnych. Gdy umiera
jeden z jej podopiecznych, Bobbie Crocker, Laurel
ogląda jego zdjęcia, odkrywa na nich Chucka
Berry’ego, Roberta Frosta, Earthę Kitt… Postanawia urządzić Bobbiemu
pośmiertną wystawę, fotografie pochłaniają ją bez reszty. Zapomina
o spotkaniach z przyjaciółmi, odsuwa się od bliskich, tak bardzo pragnie
dowiedzieć się, kim był Bobbie Crocker. Czy jego siostra to antypatyczna
Pamela Buchanan? Laurel odtwarza życie Bobbiego i zbliża się do odkrycia
prawdy, która może okazać się trudna dla niej samej. Intrygująca
i gęsta od domysłów fabuła sprawia, że nazwanie tej książki kryminałem,
choć zachęci wielu czytelników, odbiera jej wieloznaczność. A zakończenie,
którym autor zamyka opowieść, jakby biorąc całą historię w nawias,
okrutnie pozostawia czytelnika z pytaniami bez odpowiedzi. Niemniej
jednak jest to sugestywna od strony psychologicznej i wzruszająca od emocjonalnej, zaskakująca gra z czytelnikiem. Czy przypomnimy sobie
w porę, że Jay Gatsby był bohaterem najsłynniejszego powieści Scotta
Fitzgeralda, a Daisy Buchanan jedną z postaci w tejże książce? A w ogóle,
czy Laurel prowadzi swoje śledztwo w rzeczywistym świecie?