Autorka opisuje proces powstawania Biblii, a następnie
śledzi drogi i sposoby odczytywania Biblii
w ciągu kolejnych stuleci. Zajmuje się więc
najpierw okolicznościami powstania najstarszych
ksiąg Biblii żydowskiej, a następnie opowiada, jak
powstawała żydowska Biblia i Nowy Testament,
ukazuje rozmaite wpływy kształtujące teksty, które
stały się Pismem Świętym żydów i chrześcijan.
W kolejnych rozdziałach Karen Armstrong zajmuje
się Midraszem, kultem Chrystusa oraz wpływem,
jaki wywarły na reformację listy św. Pawła. Autorka zwraca
uwagę na „zasadę miłości” w odczytywaniu Biblii, twierdząc, że jest
ona zgodna z religijnym ideałem współczucia, obowiązkiem „współodczuwania”
z innymi. Przytacza też augustiańską zasadę wiary; egzegeta
musi zawsze poszukiwać takiej interpretacji, w której jest najwięcej
miłości. Egzegeza oparta na „zasadzie miłości”, mogłaby stać
się dyscypliną duchową, tak potrzebną w naszym rozdartym, podzielonym
świecie.