Ta książka jest jak muzyka Billie Holiday – porusza, wywołuje dreszcze, przywołuje ducha nowojorskiej
bohemy jazzowej.

„Idę po cudzych śladach” – pisze Julia Blackburn
w książce, której bohaterką uczyniła największą
jazzową wokalistkę wszechczasów. Jej praca oparta jest głównie na materiałach dziennikarki Lindy
Kuehl, która przez wiele lat przygotowywała się do napisania biografii Billie Holiday. Książka się nie ukazała, a jej niedoszła autorka popełniła samobójstwo.
Blackburn miała do opanowania spore archiwum: dziesiątki nagranych taśm, setki stron notatek, kopii stenogramów sądowych i dokumentacji
medycznej. O życiu „Lady Day” (tak ją nazwał Lester Young i tak już zostało) i jej muzycznej karierze na kartach książki wypowiadają się jazzmani, z którymi współpracowała, koledzy, znajomi, ale i agenci zwalczający narkotyki. Życie nie oszczędzało Billie Holiday. Trudne dzieciństwo,
przeżyty gwałt, ciągłe kłopoty z prawem, prostytucja, a do tego rasowa dyskryminacja i brak szczęścia w miłości. Wyniszczona narkotykami
i alkoholem spożywanym w dużych ilościach, nękana psychicznie i fizycznie przez swoich kolejnych partnerów życiowych nie nacieszyła się sukcesem. Zmarła w wieku 44 lat.

Książka przynosi pewną ciekawostkę – wśród licznych źródeł bibliograficznych
pojawiają się odsyłacze do popularnego serwisu internetowego
YouTube. Umieszczanie adresów internetowych do filmów,
na których możemy zobaczyć postać z książki, to swoiste novum wśród publikacji książkowych. Dzięki adresom umieszczonym przez tłumaczkę, można m.in. obejrzeć film przestawiający Billie Holiday, jak śpiewa „Strange Fruit” na kilka miesięcy przed śmiercią. Jest też odsyłacz do kilkuminutowego filmu, na którym piosenkarka wykonuje „Fine and Mellow”.