Philip Bialowitz jako nastolatek ocalał z Zagłady,
przetrwał pobyt w obozie w Sobiborze. Teraz jego
opowieść stanowi przejmujące świadectwo czasów
metodycznego uśmiercania żydowskich mieszkańców
Europy przez machinę faszystowskiego terroru,
świadectwo tego, że hitlerowska propaganda
i systematyka upodlania, a następnie zabijania nie
zniszczyła w Żydach przekonania, że przysługuje
im prawo do życia. „Bunty, do jakich doszło w Treblince,
Sobiborze i Auschwitz-Birkenau, to kolejny
dowód na to, że Żydzi pokazali swoim mordercom, iż ci nie zabili w nich
człowieczeństwa. Fakt, że nielicznym więźniom udało się przeżyć, jest
bardzo krzepiący. Oznacza, że zbrodnia Holocaustu nie mogła zostać
zapomniana”, pisze we wstępie do książki prof. Władysław Bartoszewski.
Bialowitz od lat jeździ po świecie i opowiada o swoich przeżyciach,
jego opowieść, głos ostrzeżenia, by już nigdy więcej ludzkie zaślepienie
nie doprowadzało do kolejnych „holocaustów”, spisał syn, Joseph.
W ten sposób cudem ocalony staje się wykonawcą woli bohaterskich
przywódców buntu w Sobiborze, by ci, którzy przeżyją, ogłosili światu,
jakie piekło kryły mroczne sobiborskie lasy.