Jak zwykle u tego autora, podejście do tematu – jak najbardziej zrozumiałego, czyli strachu przez zagrożeniami, jakie niesie świat – jest nietuzinkowe. Chodzi oczywiście o covidową pandemię, ale niemoc, jaka z nią się wiąże, tu przykrywa nieoczekiwana awaria sieci elektrycznej, obejmująca cały Nowy Jork. Para bohaterów wraca samolotem z podróży do Europy, w trybie awaryjnym lądują na lotnisku w Newark, skąd muszą pieszo przejść do domu czekających na nich przyjaciół – w piątkę mieli oglądać finał NFL. Nie ma telewizyjnej transmisji, nie można się nigdzie dodzwonić, nie będzie serwowanych ciepłych dań. Co się stało? Ani chybi wojna – na razie trzecia, dawno spodziewana, choć nie wspominana. A po niej przyjdzie czwarta, według przepowiedni Einsteina toczona na kije i kamienie.

Opowieść jest zapisem nie tyle bezsilności wobec przeciwieństw losu, by tak nazwać wydarzenia wymykające się spod ludzkiej kontroli – jak zwykły człowiek może naprawić tego typu awarię? – ile świadectwem kompletnej, wszechogarniającej niemocy umysłowej, jaka zaczyna dotykać nas w takiej sytuacji. W gruncie rzeczy szykujemy się wtedy na najgorsze i zachowujemy się w sposób nieprzewidziany. „Kto nam to robi? Czyżby cyfrowo przeformatowano nam umysły? Czy jesteśmy eksperymentem, który najwidoczniej nie wypalił, spiskiem sił dla nas niepojętych?” To słowa Tessy, poetki, która z mężem zajmuje sypialnię gospodarzy. Gospodarz zaś, który wybrał się na samotną przechadzkę po pustym, zimnym, ciemnym mieście, mówi po powrocie na fotel, z którego rozpija butelkę whisky: „Obecna sytuacja uczy nas, że nie mamy nic do powiedzenia prócz tego, co nam akurat przychodzi do głowy, a zresztą i tak wszyscy zaraz to zapomnimy”. Szczerze mówiąc – podobnie jak tę książkę. Bo to, niestety, siłowanie się z tematem.