Aniridia. „To ładne słowo, ale co ono oznacza? I jakie są jej konsekwencje?” – zastanawia się Erzsi Sándor tuż po usłyszeniu diagnozy. Czuła, że z jej nowo narodzonym synkiem jest coś nie tak, ale przecież dziecko otrzymało 10 punktów w skali Apgar. Od tego momentu jej życie odmieni się diametralnie. Tamás, u którego stwierdzono rzadkie schorzenie oczu objawiające się brakiem tęczówki, będzie wymagał stałej i czułej opieki. Zacznie się bieganina od specjalisty do specjalisty. Matka już wie, że nie da się odwrócić procesu choroby, ale można ją spowolnić. Będzie się chwytać różnych metod, aby tylko ulżyć synowi w cierpieniu i aby mógł się rozwijać, poznawać świat. By stał się samodzielny. Będzie musiała zrezygnować z aktorstwa, rozstanie się z jego ojcem, który nad rodzinę postawił rozwój kariery chirurga.

W książce opisała zmagania z chorobą syna i trud wychowania dwójki dzieci. Jej relacja jest bardzo emocjonalna, jest w tej historii złość, rozgoryczenie, obawa, niepewność, ale również śmiech i radość. Mimo trudnego tematu, bije z tej książki optymizm. I płynie z niej cenna nauka: o życiowej odwadze, stawianiu czoła przeciwnościom i pozytywnym nastawieniu.

Dziś Tamás Juhász jest autorem tekstów, pisarzem i dziennikarzem. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Loránda Eötvösa w Budapeszcie oraz Szkołę Muzyczną „Kőbánya” w klasie gitary. Był liderem i frontmanem utworzonego w 2004 roku zespołu Davies Korner. W 2015 roku rozpoczął projekt muzyczny o nazwie Juhász Tomi-Vaklárma, który łączy w sobie elementy muzyki beatowej, alternatywnej oraz ludowej.

I tak jak „niewidzialne wystawy” czy „niewidzialne warsztaty” pozwalają poczuć się jak osoba niewidoma, choć trochę zrozumieć jej świat, tak ta książka zaznajamia czytelników, z jakimi przeciwnościami, barierami i emocjami zmagają się ich rodziny. W obu przypadkach cenna lekcja empatii i pokory.