Interesujący tom relacji naocznego świadka z frontu
wojny polsko-sowieckiej. Karlo Sakari Kurko
(1899-1989) jako dziewiętnastolatek wstąpił
do oddziałów samoobrony, stanowiących
trzon „białej armii” walczącej w latach 1918-1919
w obronie rządu, przeciw stacjonującym w Finlandii
wojskom rosyjskim i rodzimej „Czerwonej
Gwardii”.

Po zakończeniu wojny domowej w Finlandii
– wraz z innymi ochotnikami – udał się do
Estonii, gdzie walczył w szeregach armii generała Judenicza. Po jej
klęsce przedostał się do Polski i wstąpił w szeregi walczącej u boku
Wojska Polskiego, Rosyjskiej Ludowej Armii Ochotniczej, dowodzonej
przez gen. Stanisława Bułak-Bałachowicza. Uczestniczył m.in.
w Bitwie Warszawskiej. I te fragmenty jego życiorysu składają się na
książkę, ukazującą krwawe oblicze bolszewizmu oraz jego imperialne
zakusy. Autor ukazuje okrucieństwo i barbarzyństwo cechujące
sowieckich sołdatów. Zapamiętał ich jako: „ludzi nie znających pojęcia
moralności”.

Po dwudziestu latach Kurko ponownie wdział mundur broniąc
ojczyzny w wojnie zimowej. Należał do przeważającej części Finów,
którzy z nadzieją powitali najazd Hitlera na Rosję Sowiecką.
Nawoływano nawet do utworzenie Legionu Fińskiego, wspierającego
Plan Barbarossa. Ten pomysł jednak nie zyskał akceptacji
głównodowodzącego Finów marszałka Carla Mannerheima. I być
może dlatego Finlandia po drugiej wojnie światowej zachowała
niepodległość.