Książka cenionej dziennikarki Małgorzaty Szejnert, przed laty reporterki „Kultury” (warszawskiej), do niedawna szefowej działu reportażu „Gazety Wyborczej”, przenosi czytelnika na Górny Śląsk. Poprzez losy mieszkańców dwóch wiekowych dzielnic Katowic: Giszowca i Nikiszowca – wyraziście
sportretowanych w filmowej trylogii śląskiej Kazimierza Kutza – kreśli nasze dzieje najnowsze. Poszczególne opowieści doskonale ilustrują specyfikę
minionego stulecia w regionie szczególnie dotkniętym przez obroty koła historii. Reportaże Szejnert przewijają się i krzyżują przez paskudny wiek XX, który – jak słusznie akcentuje autorka – rozpoczął się wraz z zamachem w Sarajewie w roku 1914, a zakończył europejską jesienią ludów przed osiemnastoma laty. Nagromadzenie
wiedzy, obfitość faktów i całego gąszczu pogranicznych losów ludzi zapiera dech. Raz jeszcze przekonujemy się, iż los jest bezkonkurencyjnym
scenarzystą. „Czarny ogród” to być może dzieło życia autorki.
We wstępie podkreśla, że dopiero na emeryturze nie musiała się śpieszyć z przygotowaniem tomu. Praca zabrała jej ponad trzy lata, ale jej efekt jest znakomity. Obcujemy z wybitną pozycją krajowej literatury non-fiction, tak, niestety, lekceważonej przez współczesnych wydawców prasowych, a co za tym idzie, mam wrażenie, także przez czytelników. Ciekawi mnie jak wielu z nich poczuje emanującą z akapitów Małgorzaty Szejnert magię Górnego Śląska i zwróci uwagę na mądrą, przenikliwą filozofię przetrwania, charakteryzującą jego mieszkańców?