Prolog tej popularnonaukowej publikacji – noszącej wymowny podtytuł „Epoka socjalistycznej dekadencji” – stanowi opis okoliczności objęcia przez jej bohatera władzy i  naszkicowana – w dosyć uproszczonej formie – jego polityczna kariera. Trzy pierwsze rozdziały zawierają personalia. Autor uszeregował opisywanych na postacie pierwszoplanowe, drugoplanowe oraz prowincjonalne. Pierwszych, oprócz Edwarda Gierka, reprezentuje Piotr Jaroszewicz. Przedstawicielami drugich są: Franciszek Szlachcic, Edward Babiuch,  Wojciech Jaruzelski, Stanisław Kania, Stefan Olszowski i Jan Szydlak. Ścieżki ich karier przedstawiono w kontekście rządów towarzysza Sztygara. To wszystko znałem, choćby z lektury innej książki Gajdzińskiego: „Gierek. Człowiek z węgla”.

Najciekawiej czytało mi się o aktorach prowincjonalnych. Reprezentowanych przez aparat partyjny Wolsztyna z  lat siedemdziesiątych zeszłego stulecia. Sugestywnie obrazujący rezultaty fatalnych decyzji ekonomicznych partii, postępującą korupcję i nepotyzm.

Praca zapełniona jest cytatami, nierzadko pochodzącymi z artykułów Gajdzińskiego, przez lata dziennikarza tygodnika „Wprost”. Niekiedy tworzą one odrębną narrację.