Książka jest zapisem rozmowy wybitnego naukowca ze swym uczniem, który umiejętnie kieruje ją na kolejne tematy, dzięki czemu otrzymujemy szczególny zapis naukowego życiorysu, dokonań i przemyśleń bohatera książki. Chociaż poddany redakcji, to jednak zapis ten jest niezwykle naturalny, czasem nawet chropowaty, co jest właśnie cenne i pozwala na zachowanie naturalnej wartości rozmowy. Otrzymujemy subiektywne podsumowanie historii najnowszej, od 1944 roku po rok 2018, z perspektywy postaci szczególnej dla polskiej humanistyki, nie tylko teoretyka i historyka literatury, krytyka literackiego, eseisty i prozaika, profesora Instytutu Badań Literackich PAN, ale przed wszystkim świadka epoki, którą w swój sposób bez ustanku analizuje. A przy tym jest to rzetelna i frapująca opowieść o historii badań literackich w Polsce i jej uczestnikach, dokonaniach i zasługach, ale też i osobistych słabościach. To jest dzieło obowiązkowe dla polskiej humanistyki. A na koniec przejmujący rozdział „O starości”, ale zakończony optymistycznym: „mogę patrzeć na to swoje długie życie z niejakim zadowoleniem. Wolałbym, aby było łatwiejsze, ale w sumie nie mogę narzekać. Osiągnąłem wiele z tego, co osiągnąć chciałem”.