„Agonauci”, poprzednio wydana w Polsce książka wybitnej pisarki amerykańskiej, to precyzyjny wywód filozoficzny skupiający się na pojęciach przynależnych do feministycznego i queerowego dyskursu, a jednocześnie intymna rozprawa poświęcona najważniejszym rolom, pełnionym przez kobietę we współczesnym świecie. Nelson dekonstruuje w niej zastane i narzucane wzorce bycia matką i/lub macochą, partnerstwa w jego niebinarnej odsłonie, snując przejmującą opowieść o miłości w jej nieheteronormatywnym wariancie. Ciekawym wyzwaniem z punktu widzenia przekładu była wpisana w narrację niebinarność, dla której język polski wciąż szuka rozwiązań w warstwie językowej. Powieść przynależy do nurtu LGBTQ+, Nelson otrzymała za nią Amerykańską Nagrodę Krytyków Literackich w 2015 r.

„Czerwone fragmenty”, nowa książka Nelson, to studium psychologiczne traktujące o mechanizmach pamięci. Rekonstrukcja wydarzeń z końca lat sześćdziesiątych, kiedy została zamordowana ciotka autorki, jest przywracaniem podmiotowości ofierze i mierzeniem się z rodzinną traumą, wpisaną w życie kilku pokoleń. Ukazuje wybiórczość pamięci, tym bardziej fragmentaryczną, że odtwarzaną po upływie ponad 30 lat. Matka narratorki przywołuje np. zaskakujący szczegół, opowiadając córce, że w dniu, w którym została zamordowana jej siostra, ona przez całą noc grała z rodziną w gry planszowe i że to im wszystkim pomogło przetrwać szok. Odtwarzanie wydarzeń z przeszłości i próba ich zrozumienia jest jednocześnie przejmującym studium na temat relacji matki i córki. Czytałoby się je niemalże jak thriller, gdyby nie to, że jest to historia oparta na faktach.