„Dźwięk słowa »miasto« wyzwala w moim mózgu obraz struktury zwartej, kamiennej, przecinanej wężowiskiem ulic. Wzrok, od dziecka ćwiczony w podziwianiu dzieł ludzkich rąk, naturalnie omija oczywiste, opatrzone, codzienne znaki roztopione w krajobrazie” – pisze Stanisław Łubieński, kulturoznawca, z zamiłowania przyrodnik, autor znakomitych książek „Pirat stepowy”, „Dwanaście srok za ogon” i „Książka o śmieciach”, w których pokazał, że jest wrażliwy na piękno natury, przygląda się jej uważnie, zajmująco, profesjonalnie i z poczuciem humoru potrafi ją opisać. Nie inaczej jest w „Drugim życiu Czarnego Kota”.

W swojej najnowszej, varsavianistycznej książce autor odsłania to, co zwykle dla nas słabo widoczne, pokazuje, w jaki sposób natura wpisuje się w miejski krajobraz i mimo trudnych warunków potrafi trwać, albo cierpliwie przejmuje teren, albo się dobrze adaptuje do miejskich realiów, zmieniając swoje zachowania. Jesteśmy cząstką przyrody, a ona jest wszędzie, nie tylko w pięknie kwitnącej forsycji czy wiśni, ale i w zakamarkach płyt chodnikowych, prześwitach i rozpadlinach, a nawet na… udach pomnika kołchoźnicy pod Pałacem Kultury i Nauki czy na słynnej warszawskiej betonowej Patelni. Zachwycamy się skowronkiem czy majestatycznym bielikiem, a niewiele wiemy o białobrzytce, ptasiej podróżniczce. „Jak niesprawiedliwa jest ludzka uwaga”, konstatuje autor.

To historia miasta opowiedziana inaczej, to nie ludzie są tu głównymi bohaterami, lecz przyroda synantropijna, która im towarzyszy, która współistnieje z ludźmi w przestrzeni miejskiej. Ze Stanisławem Łubieńskim przemierzamy zielone zakątki Warszawy, jak Las Kabacki, Las Bielański czy mniej znane Zakole Wawerskie, ale też dzikie enklawy ukryte w sercach dzielnic.

Stanisław Łubieński zajmująco opowiada o ptakach, z prawdziwą czułością i wrażliwością przyrodnika pisze o rzeczach, które umykają przechodniom i tym samym zachęca do uważnego obserwowania tego, co wokół nas. To też refleksja nad relacją człowieka z naturą i nad skutkami ludzkiej działalności. To opowieść o życiu, ale także o śmierci, o odchodzeniu przyjaciela, Fuksa, o pożegnaniu z ojcem, Tomaszem Łubieńskim.