Urzekła mnie ta książka. Dawno tak nie zachwycił mnie pomysł, humor, oprawa graficzna, przesłanie – zawsze obecne w książkach dla dzieci, tu podane w wyjątkowy sposób. To jak wykład filozofii życia w wersji uproszczonej.

Bo to jest opowiastka o życiu, o najważniejszych jego kategoriach. I nieważne, że płynie ono „w starym pożółkłym Słowniku z przeszklonej biblioteczki” – autorka zasadnie dowodzi, że wydarza się ono wszędzie. Oto dwa słowa, Bóg i Człowiek, wpadają na siebie podczas przechadzki między hasłami (wspaniałe są te pomysły z podstawianiem nietypowych miejsc, zmianą okoliczności, nadawaniem nowych znaczeń!). „Od tamtej pory Bóg i Człowiek często się spotykali – i w końcu bardzo się zaprzyjaźnili”. Ich związek to relacja dwóch starszych, doświadczonych panów, którym owa szeroka eksperiencja służy teraz do luźnej acz zaskakująco głębokiej analizy przeżyć i przemyśleń – ot, na przykład, jak długo sami pozostaną w Słowniku, wszak słowa tracą z czasem (Czasem) swe znaczenie. Czy trafią w końcu na tezaurusowy cmentarz, czyli do Słownika Wyrazów Przestarzałych? Ruszają na wyprawę, by poczuć, że żyją. Spotkanie ze Śmiercią bynajmniej ich podróży nie finalizuje – nieco podstarzała kostucha czeka niecierpliwie na swego odwiecznego kamrata, Życie, by uciąć sobie z nim kolejną partyjkę warcabów…

Nie wiem, szczerze mówiąc, jak oceniać tę książeczkę. Ma wiele poziomów, podtekstów, warstw, jest idealnym wprowadzeniem do głębszego zastanowienia się nad sensem niektórych terminów, słów używanych często, nieraz bezmyślnie. Dzieci, którym abstrakcja jest nieobca, z pewnością się wśród nich nie pogubią. Zacytuję Redaktora tego wielkiego Słownika: „Udanej podróży! Proszę obiecać, że dacie znak życia”. Jedyna możliwa odpowiedź na tę prośbę to „Słowo!”.