W serii „Prawdziwe historie”, wydawanej w Znaku, ukazała się kolejna pozycja, tym razem poświęcona tułaczym losom małych Polaków w czasie II wojny światowej. Autorka dotarła do kobiet i mężczyzn, którzy podczas zawieruchy wojennej byli dziećmi. Miały po kilka, czasem kilkanaście lat. Były zesłane z rodzinami w głąb Rosji. Pracowały w tajdze przy wyrębie lasu, walczyły o chleb, odgrywały rolę matek i ojców dla swych młodszych sióstr i braci. Były niezłomne i ofiarne, znosząc niewyobrażalne dzisiaj warunki egzystencji, w których przyszło im żyć. Po amnestii 1941 roku przeszły z Armią Andersa żołnierską odyseję, trafiły do Iranu, Afryki, Indii i Nowej Zelandii. Dzieci okaleczone psychicznie, z pogubionymi relacjami rodzinnymi, osierocone, a mimo to mocne, heroiczne, budzące podziw. Zamieszczone w książce historie wykraczają poza okres czterech największych wywózek II wojny światowej, dotykają bowiem prześladowania Polaków podczas Wielkiego Głodu na Ukrainie (opowieść Rafały Wróblewskiej), czy zsyłek powojennych (opowieść Alfredy i Andrzeja Styczyńskich). Pozycja wstrząsająca, gratulacje dla Moniki Odrobińskiej, która ocaliła od zapomnienia tamten dramatyczny czas. Autorka przyzna, że zależało jej na tym, by książka ukazała się w osiemdziesiątą rocznicę wywózek na Syberię.