Krakowski Znak wydał nowy tom poezji Anny Piwkowskiej. Nie mam aparatu polonistycznych analiz, nie mam literaturoznawczych kamieni probierczych, ale jako czytelnik ośmielam się mniemać, że to wielka poezja, łącząca kunszt rymu, rytmu, melodii, z wrażliwością i rozrzewniającą szczerością. Tom „Furtianie” otwiera czytelnikom nie tylko bramy do znaczących kulturowych nawiązań od malarstwa Czapskiego po filmy Wajdy, otwiera także bramy do życia uczuciowego poetki, do spraw rodziny, domu, podróży, wakacji. Osobista żałoba, osobista miłość zostają wplecione w wielkie wątki światowego malarstwa, w konteksty literackie. A po drugie – ważne na dzisiaj. Ta poezja o Ukrainie nie milczy. Czas teraźniejszy poetki staje się głosem współczesności, opowiada cudzy ból.

Są w tomie „Furtianie” trzy wiersze rozdygotane stłumionym krzykiem przeciw krzywdzie. Napisany w marcu 2020 „Abir i Afrach” przytula dwie uciekinierki tułające się w bezdrożu: „może dzisiaj znajdziemy parę nowych ścieżek,/ przy których tryśnie strumień i wszystko się samo/ potoczy. Ty umyjesz moje czarne włosy/ a ja opatrzę rany twoich nóżek bosych”. Drugi wiersz – „Irpień” – datowany w lutym i marcu 2022 roku, przywołuje nazwę miejscowości znaną z raportów o rosyjskich zbrodniach. „Jak zimno, Ireno, już gile brzuszkami/ krwią kropla po kropli śnieg plamią, /i krążą pomiędzy, ach, karabinami, /motyle i drzewa się łamią”. Jest jeszcze i trzeci – „Popielnice” – o najokrutniej skrzywdzonych przez wojnę kobietach, wiersz z sierpnia 2020, budujący most pomiędzy współczesnymi ofiarami a tymi, które zapisał w swojej pamięci Holokaustu poeta Paul Celan.

Bezsilność poezji wobec wojny nie jest oczywista. Pod powierzchnią czasu, wbrew żelazu i ogniowi, wzbiera skarga, która ocala. Aby dotrzeć do takiej nadziei, czasem warto wyjść z domu w bardzo przykrą pogodę.