Tradycja japońskiej muzyki gagaku liczy już ponad tysiąc czterysta lat,
ale wciąż jest żywa i kultywowana przez kolejne pokolenia muzyków.
Elegancka i podniosła muzyka, jak wierzą jej wykonawcy i słuchacze,
ma nie tylko walory estetyczne, ale oddaje także naturę świata, dobroczynnie
wpływając na tych, którzy z nią obcują. Nieprzyzwyczajonym
do niej i nierozumiejących jej, a przede wszystkim przywiązanym do
zachodniej harmonii polskim melomanom może początkowo wydawać
się dziwna czy wręcz nieprzyjemna, piszcząca i chaotyczna, a jednak
przy dłuższym słuchaniu (czego piszący te słowa doświadczył) ujawnia
swoją niezwykłość, oryginalność i hipnotyczny potencjał. Dlatego
też warto sięgnąć do podstawowego kompendium wiedzy o tej muzyce
wydanego właśnie przez wydawnictwo Trio. Autorka przystępnie
i z polotem przedstawia słuchaczom historię gagaku w kontekście
dziejów muzyki japońskiej i dalekowschodniej, a także w szerokim kontekście
historii politycznej i kulturowej regionu. Ukazuje wewnętrzne
zróżnicowanie i bogactwo gatunku, wyjaśniając subtelne różnice pomiędzy
poszczególnymi odmianami. Ukazuje nadzwyczajną konsekwencję
i porządek dźwięków (a także towarzyszących wykonywaniu muzyki
gestów i ruchów muzyków i tancerzy), które nieobytemu słuchaczowi
mogą się wydawać przypadkowe. I to, co najniezwyklejsze: związek
muzyki z koncepcjami religijnymi i filozoficznymi rozwijającymi się Japonii:
sintoizmem, konfucjanizmem, taoizmem czy buddyzmem. Lektura
obowiązkowa nie tylko dla melomanów, miłośników tańca i teatru, pasjonatów
kultury japońskiej, ale także dla tych, którzy lubią odkrywać
precyzyjny zamysł w pozornym chaosie.