Generała Władysława Sikorskiego dobrze znany. A kim jest drugi z bohaterów książki? To książę Jerzy Windsor, młodszy brat brytyjskich królów Jerzego VI i Edwarda VIII. Posługiwał się tytułem księcia Kentu i w latach trzydziestych był na Wyspach Brytyjskich kimś w rodzaju „celebryty”, osobą bardzo kontrowersyjną. Uzależniony od morfiny, wdawał się w liczne romanse, nie tylko z kobietami. Jednym z jego kochanków był słynny sowiecki agent Anthony Blunt. Często podróżował do Trzeciej Rzeszy. Dzięki temu stał się pośrednikiem w kontaktach pałacu Buckingham z hitlerowcami. W 1937 roku gościł w Polsce – u Potockich w Łańcucie – przyjmowany niczym monarcha, m.in. przez obecnego tam ministra spraw zagranicznych Józefa Becka.

Po wybuchu wojny diuk zaprzyjaźnił się z generałem Sikorskim i stał się jego kandydatem na króla powojennej Polski czy też planowanej przez premiera federacji państw środkowo-europejskich pod przewodnictwem Rzeczpospolitej.

Kandydatura została zakulisowo zaproponowana królowi Jerzemu VI przez Sikorskiego. Rodzina królewska zgodziła się na nieoficjalne „podchody”. Niezwykle ambitny diuk nawiązał bliskie relacje z Sikorskim, który został nawet jego sąsiadem. Świadkowie widzieli, jak nie raz przeskakiwał przez płot jego podlondyńskiej willi, aby wpaść na herbatkę do generała.

Odwiedzał polskie oddziały stacjonujące w Szkocji. Zdobył sympatię żołnierzy, którzy odwdzięczali się mu, zasypując jego i jego rodzinę prezentami. Wszystko to służyło jednemu celowi – przygotowaniu armii do przekazania nad nią zwierzchnictwa Windsorowi.

Jednocześnie specjalna komisja rządowa opracowała projekt przyszłej konstytucji Polski, który umożliwiał powołanie króla. Na skutek protestu socjalistów projekt został jednak odrzucony. O tym mało znanym epizodzie naszych dziejów najnowszych traktuje ta zajmująca książka.