W tym zbiorze jedenastu opowiadań na pierwszy rzut oka niewiele się dzieje: matka zamawia tort dla syna, dwie kobiety selekcjonują fartuchy w szpitalu, ktoś utknął w pociągu z powodu śnieżycy. Spokój. Potem się okazuje, że syn już nie żyje od kilkunastu lat, z kieszeni fartucha wypada czyjś odcięty język, a zator na szynach powoduje spóźnienie na pogrzeb. Emocje krzyczą. W każdym z opowiadań narrator jest pierwszoosobowy. Obserwuje i analizuje. Czasem siebie, kolejnym razem przygląda się innej postaci: cichej dziewczynie ze szkoły, sąsiadce uprawiającej pięciopalczaste marchewki, tajemniczej kobiecie z psem na smyczy i pakunkiem pod pachą. To zwykli ludzie, którym zaglądamy do wnętrza. Spokojny, żeby nie powiedzieć monotonny tok każdego opowiadania co jakiś czas zostaje okraszony z pozoru niewinną obserwacją, która natychmiast stawia czytelnika na nogi. Niepozorny szczegół całkowicie zmienia odbiór, karząc się zastanowić, co za chwilę się wydarzy, lub też co w rzeczywistości bohater tekstu przed nami odkrywa. To właśnie podoba mi się w prozie, którą proponuje Yōko Ogawa. Dostrzeżenie śladów niedawnego używania eksponatu w Muzeum Tortur lub porównanie woni psującego się tortu kupionego w rocznicę urodzin od dawna nieżyjącego syna do zapachu śmierci natychmiast wybija ze strefy komfortu. Pisarka potrafi też być dosadna w naturalizmie scen, a precyzyjny opis śmierci zadanej niesłownemu narzeczonemu przywołał mi przed oczy animowane ekranizacje kilku dramatów Szekspira, w których japoński reżyser chlapał krwią po ekranie.

Yōko Ogawa przeplata wątki. Opowiadania w zbiorze łączy rekwizytami i postaciami. Sycąc się lekturą, analizowałem powiązania, stopniowo tworząc rysunek wiążący symbole. Powstała sieć, która rozrosła się w kilku kierunkach. Warto nimi podążyć, gdyż aby poznać losy postaci, należy przeczytać wszystkie teksty i pozwolić się zaskoczyć.