Jak wygląda szczęście? Czy to osoba, miejsce, a może rzecz? „Czy jest czarne? białe? duże? A może małe? ciężkie? Czy raczej lekkie?”, zastanawia się Dziobak, który wraz z Kangurem postanawia osobiście się o tym przekonać. Dziobak podąża za szczęściem powoli. Kangur szybko. I tak właśnie można czytać tę książkę. Szukając szczęścia w dziobaczym tempie, dostojnie i niespiesznie. Oraz w tempie kangurzym – w podskokach i wersalikami. Spotkamy tu wiele egzotycznych zwierząt z australijskiej prerii. Poznamy mnóstwo perspektyw, spojrzeń na szczęście i podejść do życia. Zwierzątka różnią się temperamentem, upodobaniami i charakterem. Koala lubi się przytulać i szczęściem dla niego jest rodzina. Dla rzekotki śmieszki, redaktorki naczelnej czasopisma „Rechot” – rozśmieszanie innych, a dla pelikana – pełny brzuch, diabeł tasmański jest „uzależniony od gryzienia”, a lotopałanka uważa, że szczęście ma kolor niebieski i jest wysoko. Dziobak uczy się akceptować siebie. „Chciałbym być szybszy, zwinniejszy, zgrabniejszy”, skarży się, ale inne zwierzęta uświadamiają mu, że jest wyjątkowy, bo „ma dziób i składa jaja, a jednak jest ssakiem”. Ciekawe, czego nauczy się Kangur pędziwiatr?

To wzruszająca, pełna empatii i optymizmu książka, zabawna i oryginalna. „Ciociu, ale dlaczego diabeł pogryzł dziobaka? Jak mnie pogryzł Jacek, to się na niego gniewałem i też go ugryzłem”, przyznał mi się mały Ludwik. Dlatego to świetny punkt wyjścia do rozmowy z młodymi czytelnikami (5+) o wybaczaniu, empatii, inności i przyjaźni, a także o własnych mocnych stronach i atutach. I o tym, jak przytulanie może poprawić humor. A zatem wyruszamy w drogę szukać szczęścia!